Karta pomnika
Miejscowość
Ostrowice (niem. Wusterwitz)
Gmina
Drawsko Pomorskie (do 2018 roku Ostrowice)
Powiat
drawski
Obecna lokalizacja
na terenie przykościelnym przy kościele rzymskokatolickim pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny
współrzędne: 53.6383935, 15.9738905
Poprzednia lokalizacja
prawdopodobnie tożsama z obecną
Typ pomnika
wolnostojący
Upamiętnia
– pierwotnie: mieszkańcy wsi polegli w I wojnie światowej
– wtórnie: pomnik o charakterze religijno-patriotycznym
Autor
brak danych
Uroczystości związane z pomnikiem
brak danych
Zniszczony / poddany przeróbkom
poddany przeróbkom
Opis
Pomnik na terenie przykościelnym, na wzgórzu w centrum wsi, usytuowany przy schodach prowadzących do świątyni. Pomnik w kształcie obelisku, posadowiony na trójstopniowej podstawie. Dwa pierwsze stopnie obłożone klinkierem i pomalowane na żółto, wyłożone od góry kaflami, trzeci kamienny. Podstawa obelisku obłożona płytami z dodanymi napisami. Na froncie inskrypcja o treści:
„Na pamiątkę powrotu
ziemi piastowskiej
do macierzy
Niepokalanej
wdzięczni parafianie
5 III 1945 r. Ostrowice 25 X 1965 r.”
Na pozostałych płytach historia zdobycia Ostrowic, historia wsi w języku polskim i niemieckim, historia herbu Ostrowic oraz życiorys papieża Jana Pawła II wraz z inskrypcją:
„Jan Paweł II
papież Polak
1978 – 2005”
Oryginalne zwieńczenie zastąpione przez figurę Matki Boskiej, z twarzą skierowaną ku drodze.
Inskrypcje
Tablica 1:
[większą czcionką, wyśrodkowane]
Na pamiątkę powrotu
ziemi piastowskiej
do macierzy
Niepokalanej
wdzięczni parafianie
5 III 1945 r. Ostrowice 25 X 1965 r.
[małą czcionką, wyjustowane, brak kropek po liczbach porządkowych]
Walki w ramach operacji pomorskiej o wyzwolenie ziemi koszalińskiej i powiatu drawskiego rozpoczęły się 8 lutego 1945 roku. Ostrowice zostały wyzwolone 5 marca. Dokonali tego żołnierze 2 dywizji piechoty I Armii Wojska Polskiego, którzy ścigali Niemców wzdłuż szosy Drawsko – Ostrowice. 4 pułk piechoty o godz. 13:00 osiągnął skraj lasu na zachód od Siecina i wszedł do Ostrowic. Tu polskich żołnierzy przywitali Polacy, którzy byli na przymusowych robotach i przeżyli hitlerowską niewolę. Dwa dni później, 7 marca, w Ostrowicach ześrodkował się sztab 1 brygady i 9 batalionu saperów Wojska Polskiego. Na szczycie pomnika w 1924 roku umieszczono czarnego orła, a pomnik był poświęcony Niemcom z Ostrowic i okolic, którzy zginęli w czasie I wojny światowej. Polacy w 1948 roku postawili figurę Matki Bożej Niepokalanej. Nowa figura Maryi została postawiona w maju 2005 roku i jest darem dzieci pierwszokomunijnych.
Tablica 2:
[po lewej stronie pod zdjęciem kościoła, czcionka mała]
Na terenie Ostrowic w okresie wczesnośredniowiecznym istniała niewielka osada. Nazwa Ostrowice Wusterwitz w zapisach źródłowych pojawiła się w roku 1499. Wieś jako lenno należała do pomorskiego rodu von Boreków. Natomiast pod koniec XVII wieku właścicielami Ostrowic byli Ernest von Horn i Eleonora Elizabetha von Kleisten. U schyłku XVIII wieku właścicielką została wdowa po kapitanie von Welde. W tym czasie we wsi istniała kuźnia i młyn wodny. Wieś tę zamieszkiwało 11 chłopów oraz leśniczy, młynarz, kowal i sołtys. W roku 1834 majątek stał się własnością proboszcza Gustawa Knacka. W latach 30-tych XX w. wieś Ostrowice liczyła 534 mieszkańców dzisiaj 480. Istniała wówczas mleczarnia, młyn, kuźnia, tartak, piekarnia, kaszarnia, rzeźnia, stolarnia, siodlarnia i warsztat szewski. Kościół, wówczas ewangelicki, został oddany do użytku pod koniec XVII w. Świadczy o tym zapis znajdujący się na gzymsie koronacyjnym. Częściowo czytelna inskrypcja brzmi:
„Ku chwale Bogu. Na wieczną pamiątkę ten kościół od podstaw z własnych środków zlecili zbudować Ernest Klaus von Horst i Eleonora Elizabetha von Kleisten 9 VI 1697 r.”
Pierwotnie kościół ten był niewielką budowlą. Był bez wieży. W następnych latach został rozbudowany. Po II wojnie światowej świątynia w Ostrowicach stała się miejscem modlitwy katolików. Poświęcono ją 20 XI 1945 r.
Parafia powstała 18 V 1951r. Teren wokół kościoła dawniej pełnił funkcję cmentarza. Wewnątrz kościoła jest drewniany ołtarz główny z XVIII w. Zachowała się drewniana empora organowa, a na niej dziewiętnastowieczne organy. Na bocznej ścianie prezbiterium znajduje się obraz przedstawiający drogę Chrystusa do Emaus. Jest to kopia olejna na płótnie z 1883 r. Na wieży kościelnej zawieszony jest dzwon z 1924 r. oraz nieużywany drugi dzwon pochodzący z 1732 r. Ponadto w kościele znajduje się drewniana ambona przeniesiona z kościoła w Bornem w 1945 roku. Przed prezbiterium ustawiono żelazną balustradę pochodzącą z początku XX w., która została przeniesiona w latach 50-tych ubiegłego wieku z ogrodzenia grobu.
[po prawej stronie nad zdjęciem ołtarza, czcionka mała]
Der Name Ostrowice Wusterwitz wurde in den Schriftquellen erstmals im Jahr 1499 erwähnt. Das Lehndorf gehörte zu einem Pommerngeschlecht aus Borekow. In den dreißiger Jahren des 20. Jahrhunderts zahlte das Dorf 534 Einwohner heute 480. Damals gab es eine Molkerei, eine Mühle, eine Schmiede, ein Sagewerk, eine Bäckerei, ein Schlachthof, eine Tischlerei, Sattlerei und Schusterei. Die Kirche damals noch evangelisch wurde Ende des 17. Jahrhunderts fertig gestellt. Die Schrift auf dem Krönungsgesims zeugt davon: „Gott zu ehren und der posteritaet zu ewigen andenken faben (?) diese Kirche von grund auff aud ihrem eigenen mitteln erbauen lassen Klaus Ernst von Horn und Eleonora Elizabetha von Kleisten. Wusterwitz. Den 9 Juny Anno 1697Ä. Ursprunglich war die Kirche ein kleines Gebaüde ohne Turm. In den darauf folgenden Jahren wurde sie ausgebaud. Nach dem Zweiten Weltkrieg diente das Gotteshaus als Gebetsstätte für Katholiken und wurde am 20 November 1945 eingeweiht. Die Pfarre entstand am 18 Mai 1951. Das Gebiet um die Kirche wurde früher als Friedhof genützt. In der Kirche befindet sich ein Hauptaltar aus Holz aus dem 18. Jahrhundert. Die Orgel aus dem 19. Jahrhundert ist ebenfalls erhalten geblieben. Auf der Seitenwand im Presbyterium hängt ein Gemälde, das Christi Weg nach Emaus darstellt. Es ist eine Ölkopie auf Leinwand aus dem Jahr 1883. Auf dem Kirchturm hängt eine Glocke aus dem Jahr 1924, sowie eine zweite Glocke, die nicht verwendet wird aus dem Jahr 1732. Außerdem befindet sich in der Kirche eine Holzkanzel, die nach 1945 aus der Kirche in Bornem transportiert wurde. Vor dem Presbyterium ist eine eiserne Balustrade aufgestellt, die Anfang des 20. Jahrhunderts als Grabumzaunung diente. Die Zeit wird von einer Uhr im Kirchturm engezeigt.
Tablica 3:
[dużą czcionką z prawej strony obok zdjęcia Karola Wojtyły]
Jan Paweł II
papież Polak
1978 – 2005
[małą czcionką, wyjustowane, pierwsza litera ozdobna]
Karol Wojtyła urodził się 18 V 1920 roku w Wadowicach, w archidiecezji krakowskiej. Jego rodzice to Emilia i Karol. Szkołę średnią ukończył w rodzinnym mieście. W 1938 roku rozpoczął studia polonistyczne. Wybuch II wojny światowej przerwał naukę. W 1942 roku wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie.
Święcenia kapłańskie otrzymał 1 XI 1946 roku z rąk arcybiskupa Adama Sapiehy. Biskupem został mianowany 4 VII 1958 roku. Pięć lat później został metropolitą Krakowa. 26 VI 1967 mianowano go kardynałem.
Ku zaskoczeniu wielu, kolegium kardynalskie 16 X 1978 roku wybrało go następcą św. Piotra czyli 264 papieżem. Był to pierwszy papież nie Włoch od 1522 roku. Jego pontyfikat był niezwykły i trwał ponad 26 lat. W jego herbie znalazło się zawołanie „Totus Tuus”. Wielką uwagę zwracał na chorych i cierpiących. Kanonizował prawie 500 świętych. Odbył 104 pielgrzymki zagraniczne, w tym 8 do Polski. 1 VI 1991 roku odwiedził naszą koszalińsko-kołobrzeską diecezję. Napisał 13 encyklik. Przeżył zamach na swoje życie, który miał miejsce na Placu św. Piotra w Rzymie. 13 V 1981 roku. Niezapomnianą lekcją dla ludzi na całym świecie był czas jego choroby i ostatnie dni życia. W Polsce okres ten nazywano narodowymi rekolekcjami. Zmarł w Rzymie w sobotę, 2 IV 2005 roku w Wigilię Niedzieli Miłosierdzia Bożego, o godz. 21.37.
Do wszystkich wołał: „Nie lękajcie się”, a do młodzieży, którą szczególnie umiłował: „Nawet jeśli inni nie będą od was wymagali, wy macie wymagać od siebie”. Jego proces beatyfikacyjny rozpoczął się 28 VI 2005 roku.
Tablica 4:
[nagłówek, duża czcionka]
Herb Ostrowic
[w środku, średnia czcionka, adjustacja do prawej, ozdobna pierwsza litera]
Dawniej na drogach przy wjeździe do gminy Ostrowice stały tzw. „witacze”, na których umieszczona była następująca treść: „Gmina Ostrowice, z natury piękna, z pracy ludzkich rąk bogata”.
[mała czcionka, wyjustowane, ozdobna pierwsza litera]
Pierwsze działania dotyczące ustalenia wizerunku herbu podjęto w 1997 r. Zgodnie z wytycznymi instytutu heraldyki w Warszawie, wizerunek powinien mieć związek z tradycją danego regionu, legendą, ważnym wydarzeniem, zabytkami lub postaciami. Wybrano wzór kościelnych dzwonów, które opisane są w legendzie Gracjana Bojara-Fijałkowskiego „Spór o kościelne dzwony”, w książce pt. „Legendy znad drawskich jezior”.
Mówi ona o tym, że mieszkańcy Ostrowic, pewnej zimy dokonali kradzieży dzwonów o imieniu Anna i Zuzanna ze wsi Chlebowo. Niestety, gdy ciężkie dzwony wieziono saniami przez jezioro Siecino pękł lód, a cenna zdobycz znalazł się na dnie jeziora. Sprawcy kradzieży wzruszali tylko ramionami, gdy mieszkańcy Chlebowa próbowali się czegoś dowiedzieć. Dzwony zostały odnalezione dopiero latem przez rybaków, których sieć zaczepiła się o coś bardzo ciężkiego. Ostatecznie Anna i Zuzanna wróciły na plac przed kościołem w Chlebowie.
Wzór herbu zatwierdzono uchwałą Rady Gminy z dnia 30 VI 1999 r. w sprawie ustalenia herbu gminy Ostrowice, którego treść jest następująca:
„Herbem gminy Ostrowice jest wizerunek dwóch złotych dzwonów umieszczonych w niebieskim polu, ułożonych poprzecznie, przedzielonych srebrną tonią fali. Serce i czasza dzwonów jest w kolorze żółtym. Kontury dzwonów, fali oraz herbu w kolorze czarnym. Herb ma kształt prostokątnej tarczy u dołu zaokrąglonej”.
Elementy składowe
rodzaj materiału: kamień, klinkier, gips
Lista poległych
brak
Dodatkowe / dodane tablice
zgodnie z opisem w rubryce „Inskrypcje”
Pomnik znajduje się na terenie parafii rzymskokatolickiej pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Ostrowicach.
stan na dzień 24.08.2019
autorka: Karolina Ćwiek-Rogalska
przy współpracy: Michał Rogalski
